ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΗ Δ. ΜΟΥΡΤΖΟΠΟΥΛΟΥ, ΙΕΡΟΨΑΛΤΟΥ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

῞Οποιος εἶχε τή μεγάλη εὐτυχία νά βρίσκεται κοντά στόν μεγάλο Μαγνησιώτη καλλιτέχνη τῆς ῾Ελληνικῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς Μουσικῆς Μανώλη Χατζημᾶρκο, ἔζησε καί απόλαυσε ἀξέχαστες στιγμές.

῾Ο τόπος μας εἶχε την εὐλογία νά ἀκούει ἕναν ταλαντοῦχο φωνητικά ἄνθρωπο, πού δέν ἐμφανίζεται ὅμοιός του πολύ συχνά.

῾Η κατάρτισή του, οἱ στιγμιαῖες τίς περισσότερες φορές πρωτότυπες μουσικές ἐμπνεύσεις του σέ συνδυασμό μέ τίς ἀπεριόριστες φωνητικές δυνατότητες πού εἶχε, τόν ἔκαναν δίχως ὑπερβολή νά μοιάζει μέ ἐξωγήινο μελωδό.

᾿Εκεῖνος πού τόν ἄκουγε στά νεανικά του χρόνια στόν Μητροπολιτικό ῾Ιερό Ναό τοῦ ῾Αγίου Νικολάου Βόλου, στήν περίοδο πού εἴχαμε Μητροπολίτη τόν μακαριστό κυρό ᾿Ιωακείμ, ζοῦσε σέ ἀτμόσφαιρα προσευχῆς καί πνευματικῆς ἀνάτασης. ᾿Ιδιαίτερα ὅταν διηύθυνε τόν πολυμελῆ χορό τοῦ ἀναλογίου του, άποδίδοντας πολύ ἐκφραστικά τίς ἀργές δοξολογίες τῆς ἀκολουθίας τοῦ ῎Ορθρου.

᾿Αλησμόνητη παραμένει ἡ παρουσία του στά χρόνια τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτη κυροῦ Δαμασκηνοῦ, ὅταν στή γιορτή τοῦ πολιούχου ῾Αγίου Νικολάου μετά τή λιτάνευση τῆς ῾Ιερῆς εἰκόνας καί στή γιορτή τῶν Θεοφανείων μετά τήν κατάδυση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, κατά τήν ἐπιστροφή στό Ναό καί τή διανομή τοῦ ᾿Αντιδώρου, ᾿Αρχιερεῖς ἀπό τό ῾Ιερό Βῆμα καί πιστοί καθηλωμένοι στίς θέσεις τους, ἄκουγαν συνεπαρμένοι μεγαλειώδη ψάλματα, πού ἦταν κυρίως κρατήματα γιά ὅσους τά γνωρίζουν. Στά ψαλσίματα αὐτά ἀκούραστος καί μέ ἀνεξάντλητο μεράκι ὁ Μανώλης Χατζημᾶρκος παρουσίαζε ἐπιστημονικές του μουσικές ἐξάρσεις.

Ταιριαστή ἡ συνεργασία του καί μέ τόν μουσοτραφῆ μακαριστό Μητροπολίτη κυρό Χριστόδουλο - μετέπειτα ᾿Αρχιεπίσκοπο - μέ τόν ὁποῖο συμμελωδοῦσαν.

᾿Επειδή τό ὄνομά του εἶχε γίνει πασίγνωστο, παραμένουν ζωντανές στή μνήμη ἐκεῖνες οἱ στιγμές πού τόν προσκαλοῦσαν ἀπό ἄλλες πόλεις νά λαμπρύνει μέ τήν παρουσία του λατρευτικές ἐκδηλώσεις.

Στή διδασκαλία τῆς ῾Ελληνικῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς Μουσικῆς τόν διέκρινε ἡ μεθοδικότητα, ἡ μεταδοτικότητα καί ἡ ἁπλούστευση. ῎Ετσι ἐάν μαθητής του τόν συναντοῦσε καί στό δρόμο ἀκόμα, τή στιγμή ἐκείνη ταχύρρυθμα ἔπαιρνε τήν ἀπάντηση πού ἤθελε. Σέ δύσκολα μαθήματα, ἐάν μαθητής τό ζητούσε, τοῦ ἐπέτρεπε νά μαγνητοφωνεῖ τό δάσκαλό του, ἐφόσον ἡ τεχνολογία διευκόλυνε τό μαθητή στό σπίτι.

Δέν πρέπει νά περνοῦν ἀπαρατήρητες καί οἱ στιγμές πού ταξίδευε βραδινές ὧρες γιά ἠχογραφήσεις συνοδευόμενος ἀπό μαθητές του. ῞Οπως καί ὡς Διευθυντής στή Σχολή Βυζαντινῆς Μουσικῆς τῆς Μητρόπολης, γιά νά φανεῖ συνεπής στίς ὑποχρεώσεις του, θυσίαζε καί αὐτές τίς ὧρες τοῦ ὕπνου του, γράφοντας ὁ ἴδιος τούς ὕμνους σέ μεμβράνες πολυγράφου καί τήν ἑπόμενη μοίραζε τά αντίγραφα μέ χαρά καί ὄρεξη στούς μαθητές του.

῞Ολα τά παραπάνω, μαζί μέ ὅσα ἄλλα δέν σημειώνονται, τά ζήσαμε γιατί ὁ Μανώλης Χατζημᾶρκος πολύ νωρίς ἔκανε δύο ἱστορικές ἐπιλογές. ῾Η πρώτη νά παραμείνει στόν τόπο ὅπου μεγάλωσε κοντά στήν οἰκογένειά του καί ἡ δεύτερη νά ἀσχοληθεῖ μέ τήν ῾Ελληνική ᾿Εκκλησιαστική Μουσική. ῎Ετσι ὁ ἴδιος δοξολόγησε τό Θεό ὅσο μπόρεσε. Πολλούς νέους τῆς ἐποχῆς του τούς ἔδειξε τό δρόμο τῆς Μουσικῆς καί τούς βοήθησε ποικιλότροπα. ῞Οταν αὐτοί ὡρίμασαν, ἐπάνδρωσαν ἱεροψαλτικά ἀναλόγια. ῾Η ἴδια ἡ Μουσική στίς μέρες του ἄνθισε.