Οἱ παπποῦδες του ἐκδιώχθηκαν ἀπό τό Σούλι τῆς ᾿Ηπείρου καί κατέφυγαν στή Νικομήδεια τῆς Μ. ᾿Ασίας. ᾿Εκεῖ γεννήθηκε στά 1922 ἀπό τόν Κωνσταντίνο ᾿Ασήμογλου καί τήν Εὐφροσύνη ᾿Ασημακοπούλου. ῾Ο θεῖος του Νικόλαος ᾿Αργυρόπουλος ἦταν Πρωτοψάλτης στή Νικομήδεια, μαθητής τοῦ Γεωργίου Ραιδεστηνοῦ (1860-1950). ῾Η οἰκογένειά του μέ τόν ἴδιο 40 ἡμερῶν βρέφος ἦρθαν πρόσφυγες στόν ῾Αλμυρό Μαγνησίας, ὅπου ἔμειναν 2,5 χρόνια. ῎Επειτα ἔφυγαν γιά τήν Ξάνθη κι ἐγκαταστάθηκαν στόν οἰκισμό Μάνδρα Τσεκούρ. Κατά τή φοίτησή του στό Γυμνάσιο (ἀπό τό 1934 κ. ἑξ.) ξεκίνησε τήν Ψαλτική μέ τόν Ψάλτη τοῦ χωριοῦ ᾿Αναστάσιο Δαβουρτζόπουλο καί τόν μουσικότατο ἱερέα Νικόλαο Τσιντικόπουλο. Τά μουσικά βιβλία τοῦ τά προμήθευε ὁ θεῖος του Νικόλαος ᾿Αργυρόπουλος, ῾Ιεροψάλτης τό 1928-1930 στήν Ξάνθη. Σέ ἡλικία 18 ἐτῶν (1940) ἔψαλε στό χωριό Κουτσό τοῦ Πόρτο Λάγος, ἀπό κεῖ στόν ῞Αγ. Γεώργιο Ξάνθης γιά 2 χρόνια καί στή Μητρόπολη Ξάνθης γιά 3 μῆνες, ὁπότε ἐπιστρατεύτηκε. ᾿Εν τῷ μεταξύ, δίδασκε κι ἔβγαζε μαθητές. ῾Ο Πρωτοψάλτης Σερρῶν Σβιντρίδης καί ὁ Παντελής ᾿Αμακωβίδης εἶναι ἀπό τούς πρώτους μαθητές του. Μέ τήν εἴσοδο τῶν Βουλγάρων στή Θράκη ἦρθε στό Βόλο, ὅπου βρῆκε τή συμπαράσταση τοῦ Μητροπολίτου ᾿Ιωακείμ. Τότε ἔψαλλε γιά 5-6 μῆνες στόν ῞Αγ. Δημήτριο ῾Αλμυροῦ καί ἔπειτα πῆγε στόν Πλάτανο ῾Αλμυροῦ. ᾿Από κεῖ προσλήφθηκε στή Μητρόπολη Κατερίνης, ὅπου ἔμεινε ἕνα χρόνο, ἔπειτα στόν Κορινό, στή Μυτιλήνη καί πάλι στήν Ξάνθη. Τό 1946-1950 ὑπηρέτησε τή στρατιωτική του θητεία. ῞Οταν ἀπολύθηκε ἦρθε στό Βόλο, παντρεύτηκε καί διορίστηκε Πρωτοψάλτης στό Μητροπολιτικό Ναό ὥς τό 1955, διότι οἱ τότε Ψάλτες ᾿Εμμανουήλ Χατζημάρκος καί Καζάνης ἐπιστρατεύτηκαν. Λαμπαδάριοί του ἦταν ὁ μετέπειτα ἱερέας ᾿Αναστάσιος Πριάγγελος (γιά ἕνα χρόνο) καί ὁ Γεώργιος Χατζημάρκος. Παράλληλα, ὡς πτυχιοῦχος τοῦ ᾿Εθνικοῦ ᾿Ωδείου, ἔγινε διευθυντής τῆς Σχολῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς τῆς Μητροπόλεως. Μαθητές του εἶναι οἱ ᾿Ιωάννης Βασιλείου, Σοφοκλῆς Πατακιούτης, ᾿Ιωάννης Μυλωνᾶς, ᾿Ιωάννης Μπουρλῶτος καί ἄλλοι.

῞Οταν τό 1956 ἐπέστρεψε ὁ Μανώλης Χατζημάρκος παρέμεινε στη Σχολή ὡς ἁπλός καθηγητής, ἐνῶ πέρασε στή θέση τοῦ Λαμπαδαρίου τῆς Μητροπόλεως. Τό 1958 ἔφυγε ὁ Χατζημάρκος γιά τή Λάρισα, ἡ Σχολή διέκοψε τή λειτουργία της γιά 3-4 χρόνια, ὥστε δίδασκε ἀνεπίσημα στό ὑπόγειο τοῦ ῾Αγ. Νικολάου. Στό Μητροπολιτικό Ναό Βόλου παρέμεινε ὡς Λαμπαδάριος μέχρι τά βαθιά του γεράματα, διακρινόμενος γιά τή σεμνότητα καί ἱεροπρέπεια τῆς Ψαλμωδίας του. ᾿Εργαζόμενος στό ἐργοστάσιο ῾Αρμάτων στό Βελεστίνο συγκρότησε Βυζαντινό Χορό, που ἐμφανιζόταν συχνά στό τότε τηλεοπτικό κανάλι τῆς ΥΕΝΕΔ καί σέ ραδιοφωνικές ἐκπομπές τῆς Στρατιᾶς στή Λάρισα. Διετέλεσε Χοράρχης καί Πρόεδρος τοῦ Συνδέσμου ῾Ιεροψαλτῶν Βόλου. Πέθανε στήν ᾿Αθήνα καί ἐτάφη στά Γλυκά Νερά Παιανίας τό 2006. ῾Ο ᾿Αργυρόπουλος ὑπῆρξε ἄριστος μελουργός. ῎Εχει μελοποιήσει πολλά μαθήματα, πού διακρίνονται γιά τήν ὕψιστη αἰσθητική τους ἀξία, βασισμένα στήν κλασική βυζαντινή παράδοση καί μέ ἰδιαίτερη εὐαισθησία στήν ἀπόδοση τοῦ νοήματος τῶν ὕμνων.